Arachne

vrij naar: Ovidius, Metamorphosen boek VI verzen 1 – 145

Pubers kunnen ontzettend grof en arrogant zijn. Gelukkig is het in de meeste gevallen slechts een fase van voorbijgaande aard. Sommigen echter blijven grof en arrogant, ook al zijn ze hun puberjaren ontgroeid. Niet elke volwassene kan evengoed omgaan met puberende rotzakjes die een irritante hoeveelheid zelfvertrouwen, al dan niet geveinsd, ten toon spreiden. Volwassenen die totaal geen voeling meer hebben met hun eigen jonge, wilde jaren hebben het er het moeilijkst mee. En de godin Athena was nooit jong geweest en wild al helemaal niet…

Arachne was uit een eenvoudige familie afkomstig: haar vader, Idmon, was een wolverver en haar moeder was al jaren dood. Arachne was niet echt mooi en ook niet zo slim, maar ze bezat wel één bijzondere gave, die haar verhief boven alle stervelingen: ze kon weven als geen ander. Ze was zelfs zo goed onderlegd in de kunst van het weven dat iedereen die haar prachtige weefdoeken zag vol bewondering uitriep dat zij haar talent te danken had aan de godin Athena, patrones van de kunsten en zelf een zeer kundige weefster. “Athena, dat mal wijf?!” had Arachne geschreeuwd, “Heeft zij mij leren weven misschien? Nee. Ik heb dat alleen maar aan mezelf te danken! #Iamthegreatest” Haar woorden, inclusief hashtag, bereikten de top van de Olympos. Athena, die op dat ogenblik net haar wapenuitrusting aan het schoonmaken was, liet haar lans verschrikt op de grond vallen. “Wat denkt dat arrogant kind wel? Ik zal haar eens een lesje in bescheidenheid geven.” dacht ze. Vermomd als een  oude vrouw, steunend op een stok, kwam Athena bij Arachne en sprak klare en duidelijke taal: “Denk niet dat ouderdom alleen maar lasten met zich meebrengt. Wijsheid komt pas met de jaren.” Arachne draaide met haar ogen. “Je mag de grootste roem nastreven onder stervelingen, maar voor goden moet je een stap opzij zetten, onnozel kind. Vraag vergiffenis aan de godin voor je dwaze woorden en zij zal jouw smeekbede aanhoren.” “Smeekbede?” vroeg Arachne verbaasd, terwijl ze eindelijk opkeek van haar smartphone. “Wie gaat hier smeken? Ik niet, hoor. Wat denk je wel, domme koe. Jij staat hier te puffen en te zweten als een vrouw in de menopauze. Bewaar die praatjes voor je dochter of schoondochter. En denk maar niet dat je met jouw woorden ook maar iets bereikt hebt. Ik ben de beste. Punt. Athena is een prutser vergeleken met mij. Waarom komt de godin trouwens zelf niet? Waarom stuurt ze jou? Durft ze zelf de confrontatie niet aan? #Athenaisachickenshit” Die hashtag was er te veel aan. Athena’s ogen schoten vuur. Ze nam opnieuw haar werkelijke gedaante aan en stond in vol ornaat voor Arachne, die geheel niet onder de indruk was. “Ah, ok, dat ging snel. Wedstrijdje?” Twee weefgetouwen werden klaar gezet en zowel Arachne’ s vingers als die van Athena waren vinnig in de weer.

Het resultaat liet een etmaal op zich wachten. Het doek van Athena was prachtig: zij had de strijd om de naamgeving van de stad Athene afgebeeld. Poseidon had de stad een zoutwaterbron geschonken door met zijn drietand tegen een rots te slaan, maar het was de gift van Athena die de burgers voor haar had gewonnen: een levensechte olijfboom sierde het doek. De taferelen in het weefwerk van Arachne waren van een totaal andere aard: niet de macht van de goden, maar hun verdorven aard vormde het onderwerp. Zeus versierde en bezwangerde vrouwen in telkens een andere gedaante, alsof het een lieve lust was: als zwaan, als stier en ook als gouden regen. Maar wat Athena nog het meest tegen de gewapende borst stootte, was dat ze niet één fout kon opmerken in zo’n complex staaltje van handvaardigheid. Ze sloeg alle kleuren uit, nam de buxushouten spoel, doorboorde daarmee de schedel van Arachne en wikkelde de draad vervolgens een aantal keren rond de hals van het bewusteloze meisje. En terwijl Arachne van links naar rechts bengelde, kreeg Athena medelijden met haar. “Blijf maar leven, brutaal wicht, maar denk niet dat je een zorgeloze toekomst tegemoet gaat: kind en nageslacht zullen dezelfde straf krijgen!” riep Athena. Ze besprenkelde Arachne’s hoofd met een toverdrank. Terstond vielen haar haren op de grond samen met haar neus en oren. Haar kale kop kromp en aan haar flanken zaten plots kleine vingertjes. Al de rest zat verscholen in haar dikke buik, waaruit ze draden spon en als vanouds kunstwerkjes kon weven zoals een spin!