Zoilus, wandelende parfumwinkel (11.54)

In onderstaand epigram krijgt Zoilus, de geliefde boksbal van Martialis, er twee keer van langs. Vanuit sociaal oogpunt is Zoilus waardeloos: hij is een weggelopen slaaf (Lat. fugitivus). Vanuit moreel oogpunt zinkt Zoilus zo mogelijk nog lager: met al die geurtjes tracht hij zijn ‘os impurum’ te maskeren, zijn meurende pijpmuil.

11.54

Alles waarmee men lijken parfumeert
heb jij, schurk, al in je zak geparkeerd:
zalf, wierook en mirre, lavendel en kaneel,
van alle geurende waren pik jij schaamteloos je deel.
De wierook is nog niet volledig opgebrand
of daar is ie al, je onverbeterlijk brutale hand.
Je tengels hebben het van geen vreemden geleerd:
je voéten hebben hen in de misdaad geïnstrueerd.
Zoilus, je hebt het verder dan ik dacht geschopt:
een weggelopen slaaf die zich tot dief heeft ontpopt.

Meer lezen?

Check ook mijn andere blogberichten met Zoilus als bedenkelijke protagonist. Hier vind je alvast een fraaie selectie: Enkele epigrammen over Zoilus – Oschrijft