Walking dinner bij Annius (7.48)

Vooraleer u zich uitslooft en allerlei nieuwigheden verzint in de hoop mij te imponeren bij een eerstvolgend diner: u mag zich die moeite met een gerust hart besparen. Zo moeilijk of grillig ben ik immers niet. Steekt u liever wat extra energie in het uitzoeken van een wijn die de smaak van de gerechten niet smoort, maar beter tot hun recht doet komen. Tegen een geëlaboreerd dessert zeg ik geen neen. Het hoeft niet altijd tiramisu of versbereide chocolademousse te zijn. Een streepje muziek mag ook altijd. Liefst geen experimentele jazz. Anders krijg ik geen hap door de dichtgesnoerde keel. Zo, dan zijn we er ongeveer, denk ik. Hoe ik tegenover ‘walking dinners’ sta? Niet uitgesproken negatief, zolang het receptiemoment niet eeuwig blijft duren en we onze vermoeide benen en rug na een halfuurtje kunnen laten bekomen in een comfortabele zetel…

7.48

Terwijl het hem nochtans niet aan tafels ontbreekt,
wordt er ten huize Annius vooral conditie gekweekt.
De gerechten worden niet aan tafel geserveerd,
slaven worden tot rennende obers gepromoveerd.
In het vervolg mag hij z’n fancy dinners houwen.
Lopen valt niet te combineren met je vol te stouwen.