Epigram boek XI.99

Elke vrouw heeft het al meegemaakt, denk ik: je gaat naar het toilet, je doet wat je moet doen, je veegt vakkundig en grondig de boel schoon, loopt stijlvol en met een zeker je ne sais quoi terug naar het oord van vertier om de draad weer op te pikken. En dan maakt iemand jou er attent op dat je rok je billen niet bedekt, zoals dat zou moeten. Er wordt ongemakkelijk gelachen en discreet met de vinger gewezen: jawel, de onderbroek is zichtbaar en de rok hangt in enkele plooien aan je onderrug te zwalpen. Gênant. Maar het kan nog gênanter. Lees er onderstaand epigram van Martialis maar op na:

XI.99

Bij het opstaan word jij vaak gekontneukt door jouw kleed.
Vervolgens frunniken jouw handen heel indiscreet.
Je zucht en je blaast, je bent het huilen nabij.
Na veel gepruts is je kont eindelijk stofvrij.
Ook Jasons mannen zaten ooit zo strak geplet,
toen ze van tussen de rotsen aan de Bosporus werden gered (1).
Hoe jij, Lesbia, die fout in de toekomst kan mijden?
Jij moet een zittend of een staand leven gaan leiden!

Noot bij tekst:
(1) De episode waarnaar verwezen wordt, is wanneer Jason samen met zijn Argonauten kan ontsnappen aan de Symplegades (ook wel ‘Cyaneae rupes’ genoemd): twee rotsen aan de Bosporus die soms tegen elkaar botsten om zo voorbijvarende schepen te verbrijzelen. Wat een geniaal beeld voor dat kleedje dat in de kolossale diepte van haar kont verdwijnt!