Epigram boek XI.45

Filosoof en hispanist Peter Venmans (1963) prijst in dit artikel discretie als (vergeten) deugd. “Het is net de discretie, onze kleine geheimen, die ons leven waardevol maken,” zo stelt hij. Martialis houdt daar een andere mening op na…

XI. 45

Wanneer jij een kamer in de rosse buurt(1) betreedt –

de lach van een jongen of een meisje heeft jou gecharmeerd – ,

sluit jij stevig deur en gordijnen(2)

om in absolute discretie te verdwijnen.

De kleinste spleet wordt dichtgeplamuurd:

door geile ogen wil jij niet worden begluurd.

Zo preuts, Cantharus, wat voer jij toch allemaal in je schild?

Niet nemen, maar genomen worden is duidelijk wat jij wilt.

Noten bij tekst:

(1) In het Latijn staat er “Intrasti quotiens inscriptae limina cellae” (telkens wanneer jij in de kamer van een cel met een plakkaat binnengegaan bent). Bovenaan de deur van een peeskamertje hing er immers een plakkaat (titulus) met op de ene kant de naam en de prijs van het hoertje, en op de andere kant het woord ‘occupata’. Het plakkaat werd omgedraaid, zodra het hoertje de klant had binnengelaten.
(2) De verschillende kamertjes, kleine alkoven eigenlijk, werden door gordijnen van elkaar gescheiden. Ramen zullen er niet geweest zijn om evidente redenen.