Epigram boek XI.43

Wie er de Griekse mythologie op naleest, zal vrij snel tot de vaststelling komen dat alles in het leven der goden draaide om slechts één ding: gerampetamp. Het eeuwige leven grijnsde de goden toe en dus hoefden zij zich niet in het minst over de dood te bekreunen. Eros daarentegen was een ander paar mouwen. De nimfen waren niet altijd even gewillig en ook al is een beetje “playing hard to get” best opwindend, er moet natuurlijk wel nog íets van in huis komen. Nog een geluk dat er naast vrouwen ook lenige knapen te hunner beschikking stonden. Want wat zou Zeus geweest zijn zonder Ganymedes, “de mooiste der stervelingen” (Homeros, Ilias XX. 233), die hij zelf in de gedaante van een adelaar ontvoerd had? Hoe eenzaam zouden de nachten niet voor Herakles geweest zijn zonder Hylas? Hoe verdrietig zou Apollo niet gebleven zijn zonder de opbeurende peptalk van Hyacinthus en dat waar die peptalk toe leidde? En ook al werd Briseïs door Homeros omschreven als “schoonwangig”, eenieder weet dat de relatie tussen Achilles en Patroklos niet zuiver amicaal was. Voorbeelden genoeg dus waarop Martialis zich kan beroepen om zijn strapatsen met de mannen te rechtvaardigen…

XI. 43

Je hebt me betrapt, vrouw, terwijl ik in een jongen zat.
Je was razend en riep: “Ik heb toch ook een gat!”
Dat argument heeft Juno ook al vaak gebruikt,
maar het heeft Zeus’ hartstocht nog nooit gefnuikt:
de geile dondergod was meer dan één keer
met Ganymedes tussen de lakens in de weer!
Ook Hercules leefde zich uit met zijn knecht,
nadat hij pijl en boog opzij had gelegd.
Geen haar op zijn hoofd dat er toen zelfs aan dacht
dat ook zijn vrouw billen had, soepel en zacht.
Toen Apollo door Daphne afgewezen was,
voelde hij zich door Hyacinthus weer in zijn sas.
En ook al legde Briseïs zich gewillig op haar buik gereed,
toch werkte Achilles zich liever met een jonge knaap in ‘t zweet.
Welke mannelijke namen jij ook voor jouw dingen wil benutten,
jij blijft hoe dan ook, vrouw, iemand met twee kutten.