Epigram boek VII.95 (over kussen)

Iemand begroeten is, behalve beleefd, ook potentieel gevaarlijk: schud je iemand de hand of ga je meteen tot kussen over? Schoffeer je iemand, omdat je té formeel bent in je begroeting of forceer je je ongevraagd een toegang tot de privésfeer van iemand die jou die toegang liever niet geeft? En stel dat kussen door beide partijen als verkieselijk wordt ervaren, hoeveel smakkerds plak je dan bij voorkeur op de wang: één, twee of drie? Eigenlijk zou je allebei duidelijk moeten zeggen wat je verkiest teneinde onwennige misverstanden te voorkomen. “Kussen, één!” “Hand!” Maar wat doe je dan als jij om een hand tiert en de andere om drie kussen staat te brullen? In dat geval zou ik me razendsnel uit de voeten maken. Niets onhebbelijker dan de hardnekkige kusser, winter of geen winter…

VII. 95

Putje winter. ’t Vriest dat het kraakt
en toch durf jij, de lippen natgemaakt,
heel Rome met je ijzige kussen te kwellen.
Als wraak zou dat wel kunnen tellen,
wanneer je, bont en blauw geslagen,
je beul op die manier zou belagen!
In dit weer moet zelfs m’n vrouw van ophouden weten,
wier begeerlijke lippen nochtans zijn om op te vreten.
Je oogt natuurlijk erg charmant:
die ijspegels uit je neus zijn best imposant
en je baard, zo stug als geitenhaar,
maakt je voor een zoensessie instant klaar.
Nog liever kuste ik een kutlikker vol op de mond
dan dat ik één zoen van jou doorstond.
Heb je dus een greintje fatsoen,
bewaar je kussen dan voor een warmer seizoen!