Epigram boek I.15

Goede raad aan het adres van een overwerkte advocaat

Martialis heeft een aantal epigrammen gericht tot een zekere Julius Martialis, die dezelfde cognomen (bijnaam) had als de dichter. Julius was een hardwerkende advocaat die er warmpjes in zat. Zo lezen we in epigram VII. 17 dat Julius in zijn buitenverblijf op het platteland een heuse bibliotheek bezat, waaraan Martialis zeven van zijn persoonlijk gereviseerde boekjes geschonken heeft. En het landgoed dat Julius bezat op de Janiculusheuvel was misschien wel bescheiden (pauca) volgens epigram IV. 64, maar het is er gelukzaliger toeven (beatiora) dan in de tuinen van de Hesperiden, de bewaaksters van de boom met de gouden appels.

In epigram I. 15 uit Martialis zijn bezorgdheid over de vergevorderde leeftijd van zijn vriend en maant hij hem aan om niet langer aan procrastinatie te doen:

Jij, Julius, bent m’n onvergetelijke compagnon de route,

als de oude eed van trouw nog niets aan kracht heeft ingeboet.

Jij ziet weldra de zestigste consul zijn ambt bekleden

en jouw levenseinde nadert met alsmaar rassere schreden.

Uitstel is afstel, voor het geval je ’t vergat.

Niet wat zal zijn, maar wat geweest is, heb je gehad.

Voortaan zijn het zorgen en kwalen, aan één stuk door.

Vreugde blijft nooit lang hangen en gaat er als een hazewind vandoor.

De kracht in je handen mag dan misschien niet verminderen,

dat de vreugde toch uit je greep ontsnapt, kan je niet verhinderen.

Geloof me nu maar, het is niet in de toekomst dat je moet leven.

Zo’n achterlijk advies zou geen enkele wijze je geven.

Morgen komt toch altijd een dag te laat.

“Leef nu” is de enige juiste raad!