Dronken belofte maakt schuld

U kent het ongetwijfeld: de sfeer op een feestje is goed, de glazen worden steeds snel en rijkelijk bijgevuld, op de achtergrond klinkt opzwepende muziek. U raakt aan de praat met iemand die u eigenlijk niet zo goed kent. Maar u bent nog nooit zo’n spraakzame entertainer geweest. De grapjes en spitante oneliners vliegen in het rond. Uw speeksel ook, maar ach… niemand lijkt er aanstoot aan te nemen en de vrolijkheid neemt alleen maar toe. U wordt overmoedig. U zegt dingen die u beter voor uzelf had gehouden. En het ergste van al: u doet in een vlaag van dronken hybris beloftes. “Het is gezellig met jou. We moeten vaker afspreken. Wat zeg ik? Morgen! Morgen kom je bij mij. Ik laat de lekkerste spijzen opdienen. Ik ontkurk een Grand Cru. Dat doe je immers voor je beste vrienden.” U wordt wat emotioneel en pinkt zelfs een traan weg. Terwijl u de man, die aandachtig zit te luisteren, eigenlijk helemaal niet zo goed kent. Was u nuchter geweest, hij zou zelfs enigszins op uw zenuwen gewerkt hebben. En was de geest van die man door de alcohol even beneveld geweest als die van u, u had geluk gehad. Maar helaas…

1.27

Gisteren, het was al een kot in de nacht,
men had voor de tigste keer wijn gebracht, (1)
heb ik jou, Procillus, een diner bij me thuis beloofd.
Terstond werd ik door jou op mijn dronken woord geloofd.
Het was meteen in kannen en kruiken.
Jouw enthousiasme was niet te fnuiken.
Dat is, Procillus, een al te gevaarlijk precedent:
een drinkmakker die onthoudt is een hatelijke vent.

Noot bij de tekst:
(1) De ik-persoon had al een respectabele hoeveelheid wijn naar binnen gegoten: vers 2 quincunces… post decem. Dat komt neer op tien bekers van 0,23 liter.