Catullus carmen 97

Zoals u zal merken hoeft Catullus (°86 v. Chr.) in grofheid niet onder te doen voor zijn meer dan honderd jaar jongere collega, Martialis (° 40 n. Chr.). Het mikpunt van Catullus’ spot in onderstaand gedicht is een zekere Aemilius. In het begin van het gedicht lijkt het Catullus vooral te doen te zijn om diens vreselijke gebit: tanden van anderhalve voet lang (v. 5 sesquipedalis) en tandvlees dat grote gelijkenis vertoont met een vermolmde wagenbak (v. 6 ploxeni… veteris). Maar uiteindelijk richt Catullus zijn in vitriool gedoopte pijlen om een andere reden naar Aemilius: Aemilius is een playboy die menig meisje aan zijn degen rijgt (v. 9 hic futuit multas) en zich daarom even charmant waant als de godin van liefde en vruchtbaarheid, Venus ipsa! (v. 9 se facit esse venustum) Dat kan onze liefdesdichter niet over zijn kant laten gaan! En dat heeft de poëzie van de Oudheid enkele vunzige beelden opgeleverd!

c. 97

Wat stinkt er nu ’t hardst bij Aemilius, zijn reet of zijn bek?
Moeilijk te zeggen! Die race verloopt nek-aan-nek.
Maar als ik dan toch een gokje moet wagen,
heeft men over de walm uit z’n bek het meest te klagen.
Die tanden als kasseistenen zo groot
staan te verrotten in een zerpige sloot.
En die eeuwige grijns op zijn foeilelijke bakkes,
breed als de kut van een pissende ezelin, jakkes!
Hij neukt erop los en waant zichzelf een god.
Er zijn er al voor minder beland op ’t schavot!
Een meid die met een kerel zoals hij iets begint,
likt volgens mij ook de reet van een zieke beul, vrind!